صبح روز پنجشنبه اول تیر ۱۴۰۲ شمسی از وفات برادرم مهندس ابوالقاسم باقریان فرح آبادی در یکی از بیمارستانهای تهران اطلاع پیدا کردم و چون قرار شده بود تا در زادگاهش فرح اباد مازندران دفن شود زمان تشییع جنازه او به عصر جمعه دوم تیر موکول شد، از اینرو جنازه او در عصر جمعه در فرح اباد تشییع و در گورستان عمومی [گلزار شهداء] شهر دفن شد.
او در سال ۱۳۳۷ متولد شد، در دوران کودکی مدتی با هم به مکتب خانه برای آموزش قران می رفتیم، او در تابستان سال ۱۳۳۹ شمسی پس از گذاراندن کلاس ششم ابتدایی به حوزه علمیه کوهستان رفت، در سال ۱۳۴۲ من نیز به حوزه علمیه کوهستان رفتم، و او در پاییز سال ۱۳۴۲ وارد حوزه علمیه مشهد شد، در تابستان سال ۱۳۴۳ من و او به مدرسه جعفریه رستمکلا رفتیم و او در آنجا قسمت مهمی از کتاب سیوطی را نزد استاد آیت الله ایازی (رحمه الله) فرا گرفت و در پاییز سال ۱۳۴۳ با هم به قم رفتیم و در مدرسه مهدیه ساکن شدیم، من در سال بعد به رستمکلا برگشتم و مدت دو سال را در انجا ماندم، ولی برادرم همچنان در قم ماند و دروس حوزوی را تا رسائل و مکاسب خواند و ملبس به لباس روحانیت شد، ولی هماهنگ با آن دروس جدید را هم به صورت متفرقه می خواند و امتحان می داد، تا اینکه در کنکور سراسری در دانشگاه صنعتی شریف [آریامهر سابق] پذیرفته شد و لیسانس خود را گرفت و در ضمن لباس روحانیت را چون متناسب با رشته تحصیلی او نبود بیرون آورد، در زمان دانشجویی یک سفر به قم داشت و مهمان ما شد که در کنار مدرسه آیت الله بروجردی (رحمه الله) – که مکان تجمع برای تظاهرات بود – دستگیر شد و یک شبانروز را در حبس همراه با تازیانه سپری کرد، وقتی از حبس بیرون آمد همه بدن او از ضرب تازیانه کبود شده بود.
پس از گرفتن لیسانس در وزارتخانه برنامه و بودجه مشغول کار شد و پس از انحلال ان وزارتحانه به استخدام سازمان هواپیمایی در آمد و در فرودگاه مهراباد مشغول شد، تا اینکه چند سال پیش بازنشسته شد و در مدت بازنشستگی به کارهای تجاری اشتغال داشت و سرانجام به بیماری کبد دچار شد و با ایست قلبی دنیا را وداع گفت.
خداوند او را از رحمت واسعه خود برخوردار و غفران الهی را شامل حال او نموده و با اولیای الهی محشور گرداند.
بدینوسیله از همه دوستان که با پیام تسلیت خود ما برادران و فرزندان او را دلداری دادند و یا در تشییع جنازه و مجلس یادبود او شرکت کردند و برای آن مرحوم حمد و سوره و یا نماز لیلة الدفن خواندند تشکر نموده و پاداش الهی را برای انان خواهانم. ۶/ ۴/ ۱۴۰۲: احمد باقریان ساروی
